Monze, Lake Kariba, lazy sundays, schietoefeningen

Ik weet niet eens meer waar ik moet beginnen, dus ik ben maar begonnen met wat foto's te uploaden.

N.B.: deze foto's zal ik de komende week laten staan, daarna gooi ik ze er weer af om plaats te maken voor nieuwe foto's.
En als je nou denk: "de hele week ???", vanuit het Wildlife Camp waar ik morgen heen vertrek heb ik naar alle waarschijnlijkheid helemaal geen internet toegang, dus verwacht de komende week (tot 30 april) geen updates.

Ik zal proberen wat indrukken van de afgelopen dagen te geven, maar er is meer wat ik zou willen schrijven dan waar ik tijd voor heb (moet tenslotte niet hele dagen in het inet cafe zitten), dus probeer het toch wat te beperken....

Zaterdag zijn we uiteindelijk tegen 7-en weggereden met zijn drieën: Thera, Sushma en ik. Eindelijk een beetje het gevoel krijgen dat ik echt in Afrika ben door eens wat anders dan de stad te zien.

Van te voren had ik gehoord dat de bus er twee uur over deed, dus ik schatte in dat we zelfs met een paar korte foto stops, alsnog de tocht in twee uur konden doen. NOT !!!
De bussen schijnen hier dus rustig met 130 langs de weg te scheuren en aangezien ik in eerste instantie vrij rustige en voorzichtig gereden heb om aan de auto te wennen en van de omgeving te genieten, hebben wij er ruim 3 uur over gedaan.
Gelukkig konden we het college in Monze vrij makkelijk vinden - we kwamen een paar studenten tegen en die moesten toch naar het college, dus die zijn met ons meegereden en hebben ons de weg gewezen.

Meerijden / liften is hier trouwens uberhaupt de normaalste zaak van de wereld. Veel mensen lopen giga-afstanden langs de snelweg van punt A naar B. Als ze dan een stuk mee kunnen rijden, dan is dat natuurlijk wel zo fijn.

Rond kwart over 10 's morgens ben ik met de workshop begonnen op de - voor de studenten - vrije zaterdag. Verbazingwekkend genoeg kwamen er uiteindelijk toch ruim 50 studenten op af (1/3 van alle studenten op de hele college !)
De workshop was leuk om te geven. Ik had de avond van te voren mijn verhaal nog een beetje voorbereid, maar uiteindelijk is het natuurlijk een kwestie van gewoon doen. Na een intro van +/- 20 minuten, vooral interactie met de studenten uitgenodigd en die kwamen met hele goeie vragen zoals: "hoe is een herinneringsboek anders dan een testament ?" en "wat te doen als iemand geen herinneringsboek wilt maken ?".
De reactie's van de studenten waren heel positief en ze gaven aan dat ze zeker dachten dit hulpmiddel in de toekomst te kunnen gaan gebruiken.

Na afloop van de workshop heeft Willie ons een rondleiding van het terrein en de school gegeven terwijl twee studenten ondertussen een Luvale vertaling aan het maken waren. Ook een vertaling naar Tonga zal nog door een van de studenten gemaakt worden, dus mooie score weer.


Iets na enen zijn we uiteindelijk weer verder gereisd. We hadden bedacht dat het wel aardig zou kunnen zijn om te proberen Lake Kariba te bereiken. Bij het plaatsje na Monze zou een afslag moeten zijn met een goed verharde weg die kant op en kijkend naar de afstand op de kaart zouden we het meer met een uurtje moeten kunnen bereiken....

Nou die afslag ben ik dus straal voorbij gereden, maar dat realiseerden we ons ook snel genoeg, dus omgekeerd en weer terug.
In tegenstelling tot de hoofdweg (die verbazingwekkend goed is !), blijkt de weg richting het meer aardig wat gaten te bevatten en vrij snel over te gaan in gravel. Ach ja, voorzichtig rijdend komen we er vast wel....
Twee uur later... net toen ik om wilde keren omdat we anders nooit meer voor het donker bij de hoofdweg terug zouden kunnen zijn... zagen we het meer.

De weg erheen was overigens prachtig, echt traditioneel Tonga gebied, dus dorpjes zoals op de foto, mensen die geen engels verstaan, veehouderij als hoofdactiviteit.

Het meer is een artificieel meer gemaakt in de jaren 50 door het plaatsen van een dam in de Zambezi rivier. Bijna 40.000 mensen werden hierdoor gedwongen hun huis en haard te verlaten en te verhuizen.
Toen het meer er net was, was het het grootste artificiële meer ter wereld, ondertussen is het ingehaald door andere dergelijke projecten. Er zijn ook nog wat mooie verhalen over een vloek. Waar of niet, tijdens de bouw was er wel veel tegenslag, ruim 80 medewerkers zijn omgekomen en de dam in aanbouw is tot twee keer toe zwaar beschadigd door overstromingen.

Met uitzicht op dit meer hebben we een hele late lunch gegeten voordat we toch maar weer de auto in kropen voor de terugreis waarvan we nu toch wel konden inschatten dat die nog wel 5 uur zou duren...

Terug wat minder voorzichtig gereden ;-) en daarmee hebben we e.e.a. inclusief tank stops ruim binnen de 5 uur kunnen houden, maar de afspraak met Mwamba ging ik niet meer halen dus die heb ik verzet.

's avonds laat nog naar de Brown Frog, een kroeg waar die avond een giga-goede R&B band live optrad. Echt zo jammer dat er maar vrij weinig publiek was. Die band verdiende veel meer !


Zondag een rustig dagje, beetje rondneuzen op een lokaal marktje, beetje lezen, beetje kletsen, niets echt bijzonders dus.


Maandag (vandaag) daarentegen weer top drukte. Vanmorgen om 8:30 stond ik al in Kalingalinga, een arme wijk van Lusaka, om (vertaler) Ralph te ontmoeten. We hadden maar een uurtje omdat hij later in de dag de stad uit moest voor werk, maar het was leuk hem even te ontmoeten en te horen waar hij mee bezig is (scholing voor kinderen uit de wijk).

In die zelfde wijk had ik ook een "hospice for the terminally ill" gezien en de vrouw van Ralph (Agnes) kende daar nog wel wat mensen. Leek me een aardige om het herinneringsboeken project bij te introduceren, dus samen met Agnes op bezoek geweest en het project voorgelegd aan de hoofdzuster die positief reageerde waarna ik na een korte rondleiding weer naar huis mocht.

Snel verkleed (was ondertussen erg warm geworden buiten) en toen de Lozi vertaling op gaan halen bij de universiteit. Ziet er goed uit, dus helemaal top dat we er weer een binnen hebben.

Daarna een lange, gezellige ontmoeting met Mwamba van SourceConnection en haar man Arjen (ja, een Nederlander).
Terwijl we zaten te lunchen bij Rhapsody's hoorden we opeens giga-knallen, dus Arjen en ik keken elkaar aan van "ach, knallende uitlaat of iets van vuurwerk of zo", totdat we de rest van de mensen die op het terras zaten allemaal weg zagen rennen richting "binnen"... eh.. dat waren dus geweerschoten. We zien hier vaak (gewapende) bewaking rondlopen, alleen meestal lijkt dat meer dreiging dan dat het iets voorstelt. Eh.. in dit geval stelde het dus toch echt iets voor...

Nou goed, niemand geraakt - zeker wij niet ! - dus niets aan de hand, maar Arjen en ik vroegen onszelf wel af of we nou naief of dom waren dat we het niet in de gaten hadden.

Anyways, nu moet ik afsluiten & snel naar huis.

Groetjes allemaal & dank voor alle leuke reacties die ik graag lees !